Je gelooft je ogen niet!

Nieuw Zeeland, het land van prachtige berglandschappen, sublieme bossen, bruisende stranden en wonderschone meren. We zijn hier nu al weer drie weken en het is daarom weer tijd voor een blog-update. Maar waar te beginnen?

Begin ik met vertellen dat Tom toch nog flink ziek is geworden en dat we voor de zekerheid bloed hebben geprikt om uit te sluiten dat hij malaria had. En dat dit gelukkig niet het geval was en dat na een aantal rust- en Neflixdagen we weer op pad konden? Of Begin ik toch bij het bijzondere Wai-0-Tapu Thermal Wonderland in Rotorua? Een park dat niet alleen overweldigend is voor ons visuele zintuig, maar ook voor ons reukzintuig. Zo komt de zwavellucht je al bij de parkeerplaats tegemoet. Gelukkig doet de schoonheid van dit park de geur je snel vergeten. We vielen van de ene verbazing in de andere. We hebben kraters, prachtig gekleurde wateren en sputterende modderpoelen gezien. Het is niet te beschrijven hoe bijzonder dit park was, dus ik vraag me af of ik hier mijn verhaal mee zal beginnen. Ik denk er toch over om te beginnen met het feit dat het weer nog steeds wisselvallig blijft en dat we daarom sommige geplande activiteiten niet kunnen uitvoeren. Zo konden we onder andere niet op Mount Taranaki wegens de slechte weersomstandigheden. We proberen de regen regelmatig te ontvluchten door onszelf te trakteren op een Long Black of een Chai-Latte. Daarnaast proberen we het droog te houden door onder te duiken in een museum, een winkelcentrum of een grot. Dit laatste is op zich wel leuk om te vertellen, maar ja, wie vind het leuk om te lezen dat er een grot is waar je zonder gids, maar met hoofdlampje, in kunt en je lekker kunt uitleven in deze donkere bedoeling. Dus ook dit zal niet mijn begin zijn.

Wanneer ik Tom vraag wat zal nu leuk zijn om het blog mee te beginnen zegt hij: ‘de Ferry naar het zuidereiland’. Goed idee! Maar hoe begin je een verhaal met een onderdeel wat eigenlijk halverwege hoort? En voor iedereen die mij een beetje kent, ben ik vaak lang van stof en hoort er dus ook een introductie bij. Ik ga echt niet schrijven dat ik die Ferry-tocht best spannend vond omdat ik totaal geen zeebenen heb, en ik er wel horrorverhalen over heb gelezen. Dan maar doen alsof dit niet het geval is en begin ik het verhaal wanneer wij op de Ferry zijn en op het dek staan en genieten van het prachtige uitzicht. Ondanks dat het koud is krijgen we het warm van al het moois waar we op worden getrakteerd. Het water is kristalhelder en de bergen maken het perfecte plaatje helemaal af. Na een vaart van ongeveer drie uur komen we, ongeschonden, op het zuidereiland aan. We worden verwelkomt door een heerlijk zonnetje en na ongeveer twee uurtjes rijden komen we aan in het pittoreske dorpje Nelson. We kunnen van Nelson zeggen dat dit het eerste stadje is dat we echt gezellig vinden. Het is hier niet super druk, maar ook niet uitgestorven en je kunt er ‘alles’ vinden wat je nodig hebt. Maar Nelson is slechts een uitvalbasis voor onze trip naar het hoge noorden. We rijden de volgende dag naar Puponga. Verder dan dit kom je niet. En zo voelt het ook. Er zijn nauwelijks meer dorpjes onderweg en we komen hier en daar een verdwaalde toerist tegen. Toch is het een heerlijke plek om te bezoeken. We maken een korte wandeling over felgroene heuvels en worden begroet door talloze schapen en lammetjes. Aan het einde van deze heuvels bevindt zich een strand. Het weer is wat omgeslagen, maar dat maakt een bezoekje aan het strand niet minder mooi. Het woeste water, de hoge zandheuvels en het verlaten strand maken dit tot een indrukwekkende plek. Op de terugweg maken we een korte tussenstop bij een natuurlijke waterbron. Ook hier worden we overspoeld met de schoonheid van de natuur van Nieuw Zeeland. Het water is bizar helderblauw. Wat een geluk dat we dit allemaal mogen zien! Hoewel de dag bijna ten einde loopt, geldt dit nog niet voor ons avontuur. We besluiten nog één activiteit te ondernemen. Namelijk de ‘Hardwoods Hole Track’. Aan het eind van deze wandeling vind je de Hardwoods Hole. Dit is Nieuw Zeelands diepste verticale schacht, een zinkgat. Het is 176 meter diep en het gaat door in een ondergrondse rivier. Om hier te komen moeten we 45 minuten wandelen en klauteren door een verlaten bos. Op zich vind ik dit normaal gesproken geen enkel probleem, alleen laat het nu eind van de middag zijn en ik alleen maar kan denken aan het feit dat we straks in het donker terug door dit enge, verlaten bos moeten lopen. We zetten het dus op een sprint en lopen (ik letterlijk) alsof ons leven er vanaf hangt. We komen aan bij ‘het gat’ en voelen ons op dat moment heel klein worden. Niet alleen het gat is heel diep, maar ook worden we omringd door hele hoge natuurlijke wanden. We kunnen niet in het gat kijken want het is te diep en te gevaarlijk, dus echt goed zicht hebben we niet. Toch is het een bijzondere ervaring en wat ons betreft zeker de moeite waard om te bezoeken. We beseffen dat we voldoende tijd hebben om voor het donker terug bij de auto te zijn en we nemen de terugweg dan ook in een versnellinkje lager.

De volgende dag vertrekken we naar het plaatsje Westport. De dag van aankomst worden we rijkelijk ontvangen door alle druppels die uit de lucht vallen. Dus we besluiten om de rest wat te ontspannen in onze knusse Airb&b accommodatie. De volgende dag is het weer wat opgeklaard en gaan we op zoek naar een zeehondenkolonie. Ik weet dat we ook zeehonden in Nederland hebben, maar toch lijkt het extra speciaal om ze hier in de natuur tegen te komen. Na een kortstondig bezoek bij de zeehonden gaat onze reis door naar de Pancake Rocks. Dit zijn rotsen die op gigantische pannenkoeken lijken!? Die vergelijking kan ik er niet helemaal in vinden, maar dat neemt niet weg dat het wederom een lust voor het oog is. Je denkt op een gegeven moment alles gezien te hebben, maar dan toch sta je weer versteld van al het moois dat er is.

We hebben besloten om op het zuidereiland wat sneller door te reizen om zoveel mogelijk van het eiland te zien en daarom gaan de volgende dag naar het plaatsje Franz Josef. Hier slapen we in een hostel. Ondanks dat het hostel was smoezelig is, is het een gezellig hostel en kunnen we er redelijk goedkoop overnachten. Het hostel heet ‘Glowworm Accomodation’. En die Glowworm is dan ook te vinden in het plaatsje Franz Josef. Er zijn twee opties om deze glimwormen te spotten. Je kunt een grot in gaan die op dit moment onder water staat, dus natte voeten is een feit. Of je kunt, in het donker, het bos in gaan. De glimworm licht namelijk op wanneer het donker is. We besluiten om voor optie twee te gaan. Lekker makkelijk en zo houden we onze voeten droog. We gaan dan ook die avond het bos in, maar het was op dat moment nog niet donker genoeg. We lopen daarom dieper het bos in. Ik krijg behoorlijk de kriebels omdat het dieper in het bos steeds donkerder werd. Natuurlijk is dit ook de bedoeling, maar buiten dat ik weet dat er glimwormen moeten zijn, zullen er vast ook nog andere (ongenodigde) dieren zijn. Ik ben dan wel militair geweest, maar ik denk dat ik bij het verlaten van defensie en het uitdoen van mijn pak, ook mijn pak- niet bang in een donker bos- heb achtergelaten. Tom vindt het wel leuk en loopt lekker door. Ik maak het liefst rechtsomkeert, maar probeer nog een beetje dapper te doen om toch nog een stukje verder te gaan. Tom zegt ‘ we gaan niet eerder terug voordat we een glimworm hebben gezien!’. Ongeveer 10 meter verder (die voelde als 5 kilometer) zien we (thank god) glimwormen! Mooi om te zien. Allemaal blauw -wit achtige mini-lichtjes. Erg leuk om te zien. Dan kunnen we nu terug! Als echte helden lopen we terug naar onze kamer.

De volgende dag bezoeken we de gletsjers. We lopen eerst naar de Franz Josef Gletsjer en daarna naar de Fox Gletsjer. We kunnen niet op de Gletsjers zelf, maar hebben, van een verre afstand, wel mooi zicht op de Gletsjers. Ook deze dag is weer een cadeautje!

Onze reis gaat de volgende dag weer verder en we zijn aangekomen in een klein dorpje vlakbij Queenstown. De reis hierheen is echt ongelooflijk. Je wordt bijna verblind door al het moois. Prachtige bergen met besneeuwde toppen, gigantische felblauwe meren en watervallen. Het is bijna te mooi om waar te zijn. Je waant je echt in een filmdecor. Om niet teveel onder het rijden te worden afgeleid, wisselen Tom en ik regelmatig van stuur, zodat we beide voldoende kunnen genieten al het moois.

Nu lijkt het alsof Nieuw Zeeland alleen maar mooi is, dat de natuur prachtig is en dat het water altijd helder is. En ik moet je eerlijk toegeven, dat is ook zo! Het is het te mooi om waar te zijn. Kortom, je geloof je ogen niet!

Liefs,
Donna en Tom