Blond en blauwe ogen

Het is zaterdagavond en we gaan het mooie, rustige en authentieke Lombok achter ons laten. Onze vlucht vertrekt om 20:00 uur lokale tijd. We stijgen op en nog één keer kijk ik naar Lombok. Zelfs in het donker is Lombok een klein paradijsje. Ik voel me letterlijk en figuurlijk in de wolken van al het moois wat we allemaal al hebben gezien en hebben meegemaakt. Tegelijk verheug ik mij op ons volgend avontuur. Dit avontuur heet: Bali.

We komen aan op het vliegveld en meteen vallen de hindoeïstische invloeden ons op. We worden ontvangen door een indrukwekkende entree wat lijkt op een tempel. Snel door de douane, op zoek naar onze backpacks en een taxi regelen die ons kan afzetten bij onze eerste bestemming. De eerste twee onderdelen gingen vlekkeloos, het laatste ging wat moeizamer. We worden door vele taxichauffeurs aangesproken die ons de hoogste prijzen aanbieden, maar wij zouden geen echte Nederlanders zijn als wij niet voor de laagste prijs gaan. Vele chauffeurs vertellen ons dat het ver rijden is, veel verkeer is en dat wij daarom meer moeten betalen. Uiteraard gaan wij niet akkoord en lopen het vliegveld af, in de hoop daar iemand geschikt tegen te komen. Na ongeveer een half uur verder te zijn, komen we een chauffeur tegen die rijdt via Uber. Dit hebben we al meerdere malen gedaan en wij gaan dus graag met hem mee. We worden het eens over de prijs en dus we stappen in. Op dat moment komt er een jongen man, (toevallig) een Nederlander, aan en geeft aan dat dit zijn bestelde Uber-Taxi is…? Na wat heen en weer gediscussieer met de chauffeur blijkt dat de chauffeur de rit van deze jongen heeft geannuleerd zodat hij met onze rit meer kon verdienen! En zoals ik al eerder zei, wij zijn dus echte Nederlanders en gaan dus niet akkoord met deze hypocrisie. We stappen uit, pakken onze backpacks uit de achterklep en hijsen deze op onze rug en gaan vol nieuwe moed op zoek naar een andere taxi. Zo ook de andere Nederlander. Helaas, houten kaak voor deze Uber-chauffeur. Na ongeveer een kwartier vinden we dan toch een taxi die ons naar het westen van Bali brengt, naar het plaatsje Klatingunging. Hier staat een fris bed in een kleine homestay op ons te wachten. In dit dorpje is niet veel te ontdekken, maar het schijnt dat hier mooie tempels in de omgeving zijn. Daarom besluiten we de volgende dag een scooter te huren en deze tempels te gaan bezoeken. Beide tempels zijn mooi, maar zoals ook te verwachten is, wel erg toeristisch. Vooral de tempel Tanah Lot, waar een hoop positieve verhalen over staan beschreven, valt ons wat tegen. We lachen vooral om onszelf, dat ook wij er zijn ‘in gestonken’. Toch mag dit de pret niet drukken en we maken er wat moois van. Zo wandelen we in de omgeving en dit levert toch nog mooie plaatjes op. Op de terugweg komen we een fijn restaurantje tegen waar we lekker hebben gegeten. Al en met al toch een geslaagde dag.

We besluiten om hier niet langer dan twee nachten te blijven en we zetten onze reis voort naar het stadje Ubud, het cultureel centrum van Bali, aldus de reisboeken. We komen aan in Ubud en we worden meteen overspoeld met drukte, toeristen, winkeltjes, verkopers, taxichauffeurs en tempels. We laten ons afzetten in wederom een kleine homestay. De homestay bevindt zich in een wat rustiger straatje in het centrum. We worden vriendelijke ontvangen en laten ons elke morgen verwennen met een heerlijk ontbijt: Koffie, thee, fruitsalade en een Balinese (groene) pannenkoek met banaan.

Na onszelf te hebben geïnstalleerd lopen we door het drukke centrum en zien daar talloze winkeltjes en restaurantjes. De een heeft een nog betere aanbieding dan de ander (maar wel overal dezelfde ‘handgemaakte’ artikelen). Het is erg druk en erg warm in het centrum. Daarnaast is Ubud, wat ons betreft, volledig ingesteld op toeristen. We missen dan ook de authenticiteit van dit culturele centrum. De volgende dag gaan we hier naar op zoek en dit doen we wederom op de scooter. We verkennen de omgeving van Ubud en die is prachtig. We stoppen bij een gigantische rijstplantage om hier vervolgen een wandeling door te maken. Wat is dit waanzinnig mooi! We raken niet uitgekeken op de prachtige groene kleuren van de velden die verder uitstrijken dan we kunnen zien. We maken op bijna iedere hoek wel een foto en we stoppen regelmatig om dit prachtige stukje natuur goed in ons op te nemen. Nadat we denken genoeg te hebben gezien, lopen we naar de scooter. Tom rijdt en ik achterop. We besluiten om nog even te stoppen bij een koffieplantage. Hier worden de zeldzame Luwak koffiebonen verzameld. Een Luwak is een katachtige die een rauwe, rode koffiebes eet. De pit in deze koffiebes wordt niet verteerd en wordt uitgescheden. Er blijft dus nog een restant over: de koffieboon. Nadat de poep wordt gevonden, wordt de ‘koffieboon’ gewassen, geroosterd en vermalen. Deze koffie is één van de duurste koffiesoorten ter wereld. Tom is de held die deze vermalen poepboon gaat proeven. Ik houd het bij wat minder exotische thee. Na deze middagversnapering gaan wij, op onze vertrouwde scooter, weer terug om onszelf te trakteren op een heerlijk diner. Na 3 nachten Ubud gaat onze reis weer verder. We zoeken de rust op en gaan naar het oosten van Bali: Candidasa. We zitten op een klein resort, waar een Nederlander (wederom toevallig) eigenaar is. We hebben een heerlijk huisje voor onszelf en als de hitte ons teveel wordt springen we in het zwembad. Voor het strand moet je wel en stukje op de scooter en niet vies zijn van een beetje klimmen en klauteren, maar als beloning een mooi en rustig strand.

Het reizen begint steeds meer als een soort thuis te voelen. Het voelt steeds meer normaal aan. De dingen waar je eerst nog uren lang over na kon praten van verbazing, lijkt nu na twee ademteugen al weer een plek te hebben gekregen. Dit betekent niet dat we het voor lief nemen, maar dat we meer gewend zijn. Zo staan we er niet meer van te kijken als we door een hond worden achter nagezeten op de scooter, verbaast het ons niet meer als er mensen naast ons komen rijden om een gesprek(tijdens het rijden) aan te gaan. Weten wij net zo als de rest de scooter-toeter te vinden, doen we onze schoenen uit bij binnenkomst. Wachten we geduldig af als je net bent ingesopt en er opeens geen water meer uit te kraan komt. Schrikken we niet meer van de talloze apen op de weg. Weten we beter de verkopers nee te verkopen en onderhandelen we als doorgewinterde reizigers over de prijzen. Kortom: Het is dat we blond zijn en blauwe ogen hebben, anders ziet niemand het verschil!